Puisi Malam Louise Glück
Ada penyair siang, ada penyair malam. Penyair siang selalunya membuat kita rasa hendak bangun dan keluar rumah. Sementara penyair malam adalah sebaliknya: kita kunci pintu, kita masuk bilik, kita buka tingkap, dan kita sediakan teh untuk membaca puisi mereka. Walt Whitman, Pablo Neruda, Wallace Stevens ialah penyair siang. Chairil Anwar, Mark Strand, Jorge Luis Borges ialah penyair malam. Tapi ini hanya tanggapan imaginasi saya terhadap puisi mereka; ia bukan klasifikasi yang patut diterima bulat-bulat. Saya yakin Whitman dan Neruda masing-masing mempunyai puisi malam. Namun kalau saya memejamkan mata sekarang, saya akan nampak budak-budak lelaki Whitman berenang di bawah matahari, dan tomato Neruda berjemur di tengah panas.
Buku Louise Gluck Faithful and Virtuous Night tidak dinafikan lagi ialah kumpulan puisi nokturnal. I was like a bright light passing through a dark room, Gluck menulis di puisinya dengan judul sama. Memori datang kepada Gluck seperti lebah datang kepada unggun api; semuanya mati ditelan kegelapan. Tapi apakah sebenarnya memori dalam dunia seorang Louise Gluck?
Memori ialah pengembaraan:
Memori ialah hadiah hari jadi:
Memori ialah diri di bawah sedar:
Memori ialah kesepian malam:
Memori ialah panggilan waktu:
Deringan telefon dalam puisi Gluck mengingatkan saya kepada puisi Joko Pinurbo "Telepon Tengah Malam":
Dalam dunia Jokpin, panggilan tengah malam pun boleh menjadi ledakkan humor. Tapi dalam dunia Gluck, ia menjadi peringatan kepada dunia di luar kata-kata.
Sebahagian besar daripada puisi Gluck dalam buku ini boleh dibaca sebagai catatan jurnal dalam bentuk baris. Dia mencipta watak seorang pelukis dan dia menceritakan hubungan si pelukis dengan saudara lelakinya. Mereka membesar bersama, dan mereka mendewasa bersama. Kekuatan Gluck dalam buku ini bukan terletak pada lirik atau rima di antara setiap baris; tapi renungan waktu yang ditemuinya dalam pengalaman hidup paling bermakna. Dia menulis ini dalam puisi berjudul "Midnight":
Pembaca yang melalui kembara malam Gluck akan perlahan-lahan terbayang sosok seorang penyair di tepi tingkap. Matanya merenung jauh ke angkasa. Di bawahnya terbentang sebuah kota yang sepi. Kita menunggu dia menyanyi. Tapi sebaliknya dia hanya bercerita dalam bahasa seorang kawan kepada seorang kawan. Kadang-kadang cerita itu terasa begitu intim seolah ada sungai sedang mengalir tenang dalam kedua-dua matanya. Tapi kadang-kadang cerita itu terlalu asing dan janggal (ternyata parabel bukan kekuatan Gluck). Kita menunggu jika ceritanya akan berakhir; namun malam masih panjang, dan bulan belum merangkak naik ke ranjang.
Comments