Empat Puisi Kepulangan
Bayangkan anda ingin menonton filem, anda pergi ke kaunter pawagam, dan anda bertanya kepada gadis beruniform di belakang cermin: "Apa itu sinema?" Tidak ada sesiapa akan buat kerja gila begitu. Kalau nak tahu apa itu sinema, kita akan beli tiket, masuk pawagam dan tonton filem sehingga habis. Sama juga dengan puisi. Kita akan hanya tahu apa itu puisi apabila kita mula membaca puisi. Tetapi bagaimana kalau selepas membaca Petang Condong, anda masih tidak tahu apa itu puisi? Terus membaca. Bergerak pula ke buku T. Alias Taib yang lain. Seledik pendapat orang lain tentang puisinya. Kemudian tinggalkan sekejap puisi Malaysia. Terbanglah ke Indonesia, ke Jepun, ke Rusia, ke Amerika. Jangan terus pergi kepada Robert Frost dan T. S. Eliot. Mula dulu dengan penyair yang dekat dengan zaman kita.
Selepas anda sudah bertahun-tahun meneroka pelbagai warna dan wajah puisi dunia, adakah anda akhirnya akan tahu apa itu puisi? Kemungkinan besar anda akan tetap gagal. Tetapi tidak mengapa, anda sekarang lebih matang dan lebih terbuka. Anda dapat bezakan di antara puisi prosa Afrizal Malna dan Charles Simic dengan puisi naratif Sharon Olds dan Zurinah Hassan. Puisi akan sentiasa mengejutkan anda. Kerana kita sentiasa berubah sebagai pembaca. Saya sudah membaca puisi Muhammad Haji Salleh semenjak sekolah menengah, namun saya sentiasa menemui pintu dan tingkap baharu untuk masuk ke dalam puisinya.
Saya tidak ingin membaca puisi yang memberitahu saya ia adalah puisi. Saya ingin membaca puisi yang akan terbakar di tangan saya. Puisi yang akan mengubah diri saya sebagai pembaca. Empat puisi saya pilih sempena Hari Puisi Sedunia ini bukan sahaja mengubah kefahaman saya tentang puisi, tetapi mengajak saya melihat erti kepulangan dari sudut pandang berbeza.
* * *
Comments